Ik pretendeer een oplettende moeder te zijn.
Liep nooit weg bij de commode, controleerde met lichte dwangneurose
het traphekje en de keuken is verboden terrein bij het koken.
Open water betekent bij mama blijven,
de ramen zitten op kinderslot en een kaarsje zal ik nooit,
maar dan ook nooit onbeheerd achter laten.
Kortom: mij kan niets gebeuren...
en al begrijp ik zelf ook wel dat je niet alles
kunt voorkomen had ik nooit gedacht dat mij zou overkomen wat
ik dit weekend voor mijn ogen zag gebeuren...
Sinterklaasfeest bij mijn ouders.
De avond valt en ik steek 2 kaarsjes aan in de kamer waar de volwassenen zitten.
De kinders spelen voldaan in een andere ruimte met hun verse speelgoed.
Ik moet even een plasje doen en kijk bij weglopen nog even naar de kaarsjes...
Zal ik vragen of een tante even een oogje op de kaarsjes houdt....
Maar ik zeg niks.
Ben snel terug en ga weer zitten.
Ik zie meisjelief staan, naast mijn moeder.
Opeens flitst er door mijn hoofd: "Kaarsjes!! Meisjelief!! Te dichtbij!!!
Ik vlieg naar haar toe en trek haar weg.
Het is al te laat de vlammen slaan al uit haar rok
en ik kan niets anders dan het met mijn hand uit te slaan.
Wonder boven wonder lukt het me om snel de vlammen te doven.
Ik was op tijd...
Net op tijd....
Ik trek haar rokje uit, ze is zelf helemaal verbaasd,
Had niets in de gaten en speelt in der maillot vrolijk verder...
Met mijn hand onder de kraan en trillende benen
denk ik aan wat had kunnen gebeuren...
Oplettende moeder... Hm.... een klein momentje van
"het zal wel goed gaan..."
Met dit als resultaat.
Met meisjelief is het helemaal prima, die heeft het nergens over.
Mijn hand valt wonderwel mee, voelt wat strak maar geen blaren...
Ik twijfel bijna aan wat ik zag en gedaan heb maar het rokje zegt genoeg...
Ik dacht.. ik deel het maar even,
voor als je ook mama bent en van het kaarsbrandende soort...
~Being a mother is learning about strengths you didn't know you had,
and dealing with fears you didn't know existed. ~
Linda Wooten
